یادداشت سردبیر دنیای سلامتودارو/
به حرمت اصول حرفه‌ای
“سالی بود که ما یکی از این نمایشگاه‌های دارویی را نقد می‌کردیم، خبر آمد که نزنید ما را، ما گیلاسیم!”
این مزاح است. اما راستش و ته‌ته‌اش همین بود! آنقدر ناراحتی و تهدید آمد که شگفت‌زده شدیم!
برگزارکنندگان، تعهدی نداشتند (نه به حرف خودشان و نه به زحمتی که برای کار آنها ریخته شده بود) و مدام جرزنی می‌کردند و زیرش می‌زدند!
آنها خدمت به صنعت را نمی‌خواستند؛ می‌خواستند ما را به خدمت خودشان دربیاورند، و بیشتر از آداب رسانه‌ای، پرزنت و کلمات هیجانی و بزرگ می‌خواستند (آخر! مگر چه کرده بودید که باید کار تکراری دیگران که به نام خود زده‌اید را آخر خلقت بدانید!؟) و با وقاحت ما را به یک شبکه اطلاع‌رسانی دیگر نسبت می‌دادند!
آخر سر هم بر سر تعهد مالی‌شان نماندند و برای پرداخت هزینه زحمات و خدمات رسانه‌ای انجام شده، اذیت و آزار را در دستور کارشان قرار دادند!
(حتی آداب ساده احترام به خود را فراموش کرده بودند!)
اول که زورشان زیاد بود، تهدید می‌کردند! بعدش که دیدند ما رسانه‌ای‌ها تهدیدپذیر نیستیم – دیدند، نمی‌شود- از باب ترحم وارد شدند؛ که بابا اصلا به ما چه، ما یک خدمتگزار ساده‌ایم! ما یک واحد جدای از دارو هستیم و این سندیکا است که این‌طور خواسته و…!
حتی در مرتبه آخر، برای تحریم نمایشگاهی دیگر به ما «امر» کردند؛ که اگر آنجا باشید ، ما نمی‌توانیم اینجا با شما کار کنیم! فکر کنید؛ چقدر حقیر؟! خودتان حدیث مفصل بخوانید از این مجمل!
بنابراین ما (در دنیای سلامتودارو) عطای این موسسه و آن سندیکای خیلی عظیم را به لقایش بخشیدیم. چرا؟! چون کار حرفه‌ای در همه وجوهش «تعهد»(به خود و دیگران) لازم دارد و ما به عنوان رسانه مسئولیت سنگین‌تری داریم؛ برای این‌که سمت دیگر ما مردم و اهالی صنعت هستند و مثل آن برگزارکنندگان نمی‌توانیم «دروغ» شاخدار بگوییم!
به نظر شما، با آن اشخاص با این حجم از صفت‌های نابجا و غیرحرفه‌ای و درخواست‌های نامعقولِ چپاندن کلمات مثبت و تعریف و تمجید – که جایش رقمی را دریافت کنیم- چه باید کرد؟ حتی نمی‌شود هم‌جوارشان بود، جز این‌که در جهالت و تنهاییِ جهانِ خودشیفته‌شان رهای‌شان کرد؟!
به هر ترتیب ما هم اصولی داریم؛ اصول ما به طور حتم فراتر از اسکناس و تهدید و ارعاب و مرحمت است.
ما همیشه در جریان برگزاری این نمایشگاه‌ها، استقلال و شخصیت رسانه‌مان را حفظ می‌کنیم و هرگز اصالت را فدای این قراردادهای کم‌ارزش و گعده‌های نامعلوم نکرده‌ایم و نمی‌کنیم، بنابراین حضوری هم نداریم.
خواستیم خدمت‌تان عرض کنیم؛ در تمام ساعت‌ها و ۳۶۵ روز سال مخلص صنعت داروی ایران عزیزمان هستیم، اما این ۲ روز و نصفی «غیبت بسیار ارزشمند» را بر ما ببخشید.
سلامت و پایدارباشید و بمانید
در پناه حق
سردبیر دنیای سلامتودارو
انتهای پیام
